Կար չկար մի մարդ, այդ մարդը գնում է դառնում մի ձկնորսի շալակատար։ Եվ մի օր նա բռնում է մի ձուկ, այդ պահին ձուկը բերան առավ և ասաց․
— Ինձ թող, ես գնամ իմ մայրիկի, հայրիկի մոտ, հիմա նրանք շատ անհանգիստ են։
Եվ այդ ձկանը բաց է թողնում և այդ պահին ձկնորսը տեսնում է և հեռացնում է աշխատանքից։ Ասում է․
-Էլ աչքիս չերևաս։
Նա գնում է գնում, հադիպում է մի հրեշի, հրեշը ասում է․
—Ի՞նչ է պատահել,- ասում է,- ինձ աշխատանքից հեռացրել են ։
Հրեշը ասում է․
-Արի մի պայման դնենք, ես այս կովը տամ քեզ, երեք տարի հետո գամ մի հարց տամ։ Եթե պատասխանեցիք կովը մնում է ձեզ, եթե չպատասխանեցիր դուք էլ կովն էլ ինձ, և այդ պահին գալիս են չորս կույրերը։
Մի կույրը բռնում է կովի պոչից, և ասում է, որ դա հաստատ խոտ է, իսկ երկրորդ կույրը բռնում է ոտքից և ասում է, որ դա էլ ծառ է, իսկ երրորդը բռնել էր հրեշի ձեռքից և ասաց, որ սա օձ է, իսկ չորրորդը
բռնել էր կովի գլխից ու ասաց , որ սա գնդակ է։ Դրանից հետո շալակատարը գնում է կնոջը ամեն ինչ պատմում, երեք տարին անցնում է հրեշից առաջ գալիս են չորս կույրեր, նրանց պատմում է հետո հրեշը գալիս է և սկսում է հարցեր տալ։ Այդ հարցերին պատասխանում են կույրերը, հրեշը ասում է եկել եմ, դռան ետևից ձայն է տալիս հրեշը։
Ես էլ եմ եկել պատասխանում է կույրը, հրեշին ասում է։
— Որտեղի՞ց ես եկել։
— Ծովի էն ափից։
— Ընչո՞վ ես եկել։
— Կաղ մոծակը թամքել եմ, վրեն նստել եմ, եկել։
— Ուրեմն ծովը պստիկ է եղել։
— Ի՜նչ պստիկ, արծիվը չի կարող մի ափից մյուսը թռչի։
— Ուրեմն արծիվը ճուտ է եղել։
— Ի՞նչ ճուտ, թևերի շվաքը քաղաք է ծածկում։
— Ուրեմն քաղաքը շատ է փոքրիկ։
— Ի՜նչ փոքրիկ, նապաստակը մի ծայրից մյուսը չի հասնի։
— Ուրեմն նապաստակը ձագ է։
— Ի՛նչ ձագ. մորթին մի մարդու քուրք դուրս կգա, գլխարկն ու տրեխն էլ ավել։
— Ուրեմն մարդը թզուկ է։
— Ի՜նչ թզուկ, ծնկան ծերին աքլորը ծուղրուղու կանչի, ձենը ականջը չի հասնիլ։
— Ուրեմն խուլ է։
— Ի՛նչ խուլ, սարում որ պախրեն խոտ պոկի, նա կլսի։ Հրեշը մնում է կապված, մոլորված. զգում է, որ ներսը մի ուժ կա իմաստուն, համարձակ, անհաղթելի, էլ չի իմանում ինչ ասի, սուս ու փուս քաշվում, կորչում է գիշերվա խավարի մեջ։
Մարդ ու կին շնորհակալություն են հայտնում կույրերին։